Α) Η επιθυμία να δούμε επιτέλους τη Νυρεμβέργη είναι σε όλους μας έντονη. Μέρα κάπως βροχερή ξεκινάμε με τρένο για τη Νυρεμβέργη. Μαζί μας ταξιδεύουν άνθρωποι με αναπηρία στα αμαξίδιά τους, χωρίς συνοδό! Πηγαίνουν για δουλειά ή ίσως για καφέ στην πόλη μόνοι τους! Όπως διαπιστώσαμε αργότερα αυτό ήταν απολύτως εφικτό, αφού η Νυρεμβέργη έχει σχεδιαστεί έτσι ώστε οι άνθρωποι με κινητικές δυσκολίες να μην αντιμετωπίζουν πρόσθετες δυσκολίες στη διαδρομή τους – προσβάσιμα μέσα μεταφοράς, προσβάσιμοι δρόμοι, χωρίς πεζοδρόμια, χωρίς αυτοκίνητα το ιστορικό κέντρο – Μεγαλόπρεποι ναοί, που όπως μας είπαν καταστράφηκαν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ολοσχερώς και από ερείπια ξαναχτιστήκαν από την αρχή. Μια μικρή βόλτα κάτω από την σιγανή βροχή στην ενδιαφέρουσα υπαίθρια αγορά, επίσκεψη στις δύο μεγάλες εκκλησίες και στα υπόγεια του Κάστρου-Ξενοδοχείου όπου διανυκτερεύσαμε, εκεί άνθρωποι και έργα τέχνης έβρισκαν καταφύγιο από τις βόμβες του πολέμου.

Β) Η τελευταία μέρα που θα περνούσαμε στη Νυρεμβέργη αποδείχτηκε η πιο δημιουργική! Οι Γερμανοί είχαν ήδη προετοιμάσει 5 συναντήσεις μας: Επίσκεψη σε ειδικό σχολείο, επίσκεψη σε εργαστήριο κεραμικής, επίσκεψη σε Κέντρο Διημέρευσης και τέλος επίσκεψη σε έναν επιτυχημένο επιχειρηματία, ο οποίος ασχολείται με την εύρεση εργασίας σε άνεργα ΑμεΑ.

Χωριστήκαμε σε ομάδες και με την επιστροφή ανταλλάξαμε πληροφορίες, γνώσεις και συναισθήματα από τις εμπειρίες μας. Πολύτιμο υλικό που θα φέρουμε πίσω στην Ελλάδα μαζί μας.

Λίγος ελεύθερος χρόνος για ψώνια και ύστερα επίσκεψη στο μουσείο Ναζισμού. Επίσκεψη στο χώρο που ο Χίτλερ κατέστρωνε τα δολοφονικά σχέδιά του κατά της ανθρωπότητας. Εκεί όπου μυριάδες στρατιώτες των SS επιδείκνυαν την υπεροχή και την βαρβαρότητά τους.

Αχ, Νυρεμβέργη μας πήγες στο Ζενίθ και στο Ναδίρ των συναισθημάτων.

Το ταξίδι συνεχίζεται…